The introduction to the collection, written by Ustad decades later in Turkish and added before publication, was not included in the English translation. Here is my rendition.

Introduction

This collection, which holds the rank of being the Risale-i Nur’s Arabic Masnavi-i Sharif, has an introduction consisting of 5 points.

The First Point

40 or 50 years ago, because he had traversed too far with the sciences of rationality and philosophy, the Old Said sought a path akin to that of the people of Tariqa and Haqiqa. This was in opposition to the Truth of Truths. Like so many among the people of Tariqa, he could not reach conviction in acting with solely his heart. This was because his mind was wounded with the science of philosophy and needed treatment.

So he decided to follow behind some masters of Haqiqa who had walked towards Truth with both heart and mind. He looked, and saw that each one of them had different attractive features. He was paralyzed by indecision of who’s path he would follow. Then Imam Al-Rabbani said to him from the unseen: “Make your qibla one!”, meaning: “Only follow behind a single master!”

The following thought suddenly came to that wounded Old Said’s heart: “The true master is The Qur’an. To unify one’s qibla may only be to it.” Only with the guidance of that Holy Master did the Old Said’s soul and heart begin, in quite a strange way, the path to reformation. And as well his Ego supplied many doubts and challenges, making a spiritual struggle against it obligatory. But not in a manner that leaves him blind, like the people ecstasy. Rather more akin to the way Imam Al-Ghazali, Mawlana Jalaluddin and Imam Al-Rabbani travelled through those stations; fully opening the eyes of his heart, soul and mind. Endless thanks be to The Absolute Truth that, with the lessons and guidance of the Qur’an, he found and entered a path to truth. And he showed the truth of

In every single thing there is a sign,
showing that indeed He is One

with the Risale-i Nur of the New Said.

The Second Point

After struggling to mend the wounds of his heart and soul, and escape from his Ego’s delusions, the Old Said was able to transform, Alhamdulillah, into the New Said; all because he travelled with the agreement of his mind and heart just as Mawlana Jalaluddin, Imam Al-Rabbani and Imam Al-Ghazali did. He started quickly writing in Arabic, and then in Turkish, The Rays, The Droplets, The Drops, The Bubbles, The Grains, The Flowers, The Sparks, The Points, The Radiances. All these were in many ways spiritually similar to the Masnavi-i Sharif which was, originally Persian and then Turkish. He had them printed the moment the opportunity came about. For nearly half a century, he continued this struggle in garb of the Risale-i Nur though instead of striving against inner devils and egos, he instead was fighting for the confused masses and against the misguidance brought about by the people of Philosophy. Throughout all of this, the Risale-i Nur had took on the role and mission of the Masnavi.

The Third Point

Just as how that New Said’s disputations lay waste to the Ego and Shaytan; and just as how the Risale-i Nur treated the wounded students of truth in a flash; it completely paralyzes and silences the people of atheism and misguidance. So then it seems this Arabic Mathnavi collection, is a kind of seed or sapling for the entire Risale-i Nur. This collection battles with the inner devils and the Ego, saving one from the doubts caused by both human and jinn devils. The knowledge it contains gives surety as if personally witnessed, bringing one from Certainty in Knowledge unto Certainty in Vision.

The Fourth Point

The Old Said was deeply entrenched within the issues surrounding the sciences of wisdom and truth. He would debate with many important scholars on these issues, and only wrote according to the understanding of very advanced students. He would only write according to the mental and spiritual progress of the Old Said. He would explain long and elaborate truths with short and vague words, in such a way that only he understood what they meant, and even the most attentive of scholars would have a hard time understanding. Had he been able to expound them properly, it would have accomplished an important duty of the Risale-i Nur. It seems that little sapling of a Mathnawi, like a hidden spy, worked within his nafs and opened the way to his soul and heart. The Risale-i Nur, a garden springing forth from that Mathnawi, looked towards the external world and opened a wide path to knowledge of Allah in every possible place. Just like the Staff of Moses (AS), wherever it struck water came bursting forth.

And so the Risale-i Nur, without imposing upon the scholars, opened a window to knowledge in everything through the spiritual miracle of the Qur’an. It understood a mystery unique to the Qur’an, such that it was able to accomplish a year’s worth of work in an hour, and overcame the many attacks of the people of misguidance.

Fifth Point

In the time that the Old Said was transforming into the New Said, he would write in short what was in reality related to hundreds of different sciences and thousands of different truths, each worthy of having an individual treatise written on them. Instead, they were summarized in a couple lines or pages through the ‘Know, Know, Know’ placed at the beginnings of each issue. Indeed, every individual ‘Know’ is a key to an entire treatise.

And so those who read this collection should keep in mind all the different sciences and truths that were summarized into the ‘Know’s without considering the relationship between them, and to not make them a source of objection.

Original:

Risale-i Nur’un bir nevi Arabî Mesnevî-i Şerif’i hükmünde olan bu mecmuanın mukaddimesi beş noktadır

Birinci Nokta: Kırk elli sene evvel Eski Said, ziyade ulûm-u akliye ve felsefiyede hareket ettiği için hakikatü’l-hakaike karşı ehl-i tarîkat ve ehl-i hakikat gibi bir meslek aradı. Ekser ehl-i tarîkat gibi yalnız kalben harekete kanaat edemedi. Çünkü aklı, fikri hikmet-i felsefiye ile bir derece yaralı idi; tedavi lâzımdı.

Sonra hem kalben hem aklen hakikate giden bazı büyük ehl-i hakikatin arkasında gitmek istedi. Baktı, onların her birinin ayrı cazibedar bir hâssası var. Hangisinin arkasından gideceğine tahayyürde kaldı. İmam-ı Rabbanî de ona gaybî bir tarzda “Tevhid-i kıble et!” demiş, yani “Yalnız bir üstadın arkasından git!” O çok yaralı Eski Said’in kalbine geldi ki:

“Üstad-ı hakiki Kur’an’dır. Tevhid-i kıble bu üstadla olur.” diye yalnız o üstad-ı kudsînin irşadıyla hem kalbi hem ruhu gayet garib bir tarzda sülûka başladılar. Nefs-i emmaresi de şükûk ve şübehatıyla onu manevî ve ilmî mücahedeye mecbur etti. Gözü kapalı olarak değil belki İmam-ı Gazalî (ra), Mevlana Celaleddin (ra) ve İmam-ı Rabbanî (ra) gibi kalp, ruh, akıl gözleri açık olarak, ehl-i istiğrakın akıl gözünü kapadığı yerlerde, o makamlarda gözü açık olarak gezmiş. Cenab-ı Hakk’a hadsiz şükür olsun ki Kur’an’ın dersiyle, irşadıyla hakikate bir yol bulmuş, girmiş. Hattâ

 وفي كل شيء له اية

تدل على أنه واحد 

hakikatine mazhar olduğunu, Yeni Said’in Risale-i Nur’uyla göstermiş.

İkinci Nokta: Mevlana Celaleddin (ra) ve İmam-ı Rabbanî (ra) ve İmam-ı Gazalî (ra) gibi akıl ve kalp ittifakıyla gittiği için her şeyden evvel kalp ve ruhun yaralarını tedavi ve nefsin evhamdan kurtulmasını temine çalışıp lillahi’l-hamd Eski Said, Yeni Said’e inkılab etmiş. Aslı Farisî sonra Türkçe olan Mesnevî-i Şerif gibi o da Arapça bir nevi Mesnevî hükmünde Katre, Hubab, Habbe, Zühre, Zerre, Şemme, Şule, Lem’alar, Reşhalar, Lâsiyyemalar ve sair dersleri ve Türkçede o vakit Nokta ve Lemaat’ı gayet kısa bir surette yazmış; fırsat buldukça da tabetmiş. Yarım asra yakın o mesleği Risale-i Nur suretinde fakat dâhilî nefis ve şeytanla mücadeleye bedel, hariçte muhtaç mütehayyirlere ve dalalete giden ehl-i felsefeye karşı Risale-i Nur, geniş ve küllî Mesnevîler hükmüne geçti.

Üçüncü Nokta: O Yeni Said’in münazarasıyla, nefis ve şeytanın tam mağlup edilmesi ve susturulması gibi Risale-i Nur dahi yaralanmış talib-i hakikati kısa bir zamanda tedavi ettiği gibi ehl-i ilhad ve dalaleti de tam ilzam ve iskât ediyor.

Demek bu Arabî Mesnevî mecmuası, Risale-i Nur’un bir nevi çekirdeği ve fidanlığı hükmündedir. Bu mecmuanın yalnız dâhilî nefis ve şeytanla mücadelesi, nefs-i emmarenin ve şeytan-ı cinnî ve insînin şübehatından tamamıyla kurtarıyor. Ve o malûmat ise meşhudat hükmünde ve ilmelyakîn ise aynelyakîn derecesinde bir itminan ve bir kanaat veriyor.

Dördüncü Nokta: Eski Said ilm-i hikmet ve ilm-i hakikatin çok derin meseleleriyle meşgul olması ve büyük ulemalarla derin meseleler üzerinde münazarası ve medresenin yüksek derslerini gören eski talebelerinin fehimlerinin derecesine göre yazması ve Eski Said’in de terakkiyat-ı fikriye ve kalbiyesinde, yalnız kendisi anlayacak bir surette, gayet kısa cümlelerle ve gayet muhtasar bir ifade ile uzun hakikatlere kısa kelimelerle işaretler nevinde o mecmuayı yazdığı için bir kısmını en müdakkik âlimler de zorla anlayabilir. Eğer tam izah olsa idi, Risale-i Nur’un mühim bir vazifesini görecekti.

Demek o fidanlık Mesnevî, turuk-u hafiye gibi enfüsî ve dâhilî cihetinde çalışmış; kalp ve ruh içinde yol açmaya muvaffak olmuş. Bahçesi olan Risale-i Nur hem enfüsî hem ekseri cihetinde turuk-u cehriye gibi âfakî ve haricî daireye bakıp marifetullaha geniş ve her yerde yol açmış. Âdeta Musa aleyhisselâmın asâsı gibi nereye vurmuş ise su çıkarmış.

Hem Risale-i Nur, hükema ve ulemanın mesleğinde gitmeyip Kur’an’ın bir i’caz-ı manevîsiyle, her şeyde bir pencere-i marifet açmış; bir senelik işi bir saatte görür gibi Kur’an’a mahsus bir sırrı anlamıştır ki bu dehşetli zamanda hadsiz ehl-i inadın hücumlarına karşı mağlup olmayıp galebe etmiş.

Beşinci Nokta: Eski Said’in Yeni Said’e inkılab etmesi zamanında, yüzer ilimlerle alâkadar binler hakikatler, ayrı ayrı birer risaleye mevzu olacak kıymette iken, o Said telif ederken meselelerin başında “İ’lem, İ’lem, İ’lem”lerle her bir hakikati –ki bir risale olacak derecede ehemmiyetli iken– birkaç satırda, bazen bir sahifede, bazen bir iki satırda zikrediyorlar. Âdeta her bir “İ’lem” bir risalenin şifresidir.

Hem “İ’lem”ler birbirine bakmayarak muhtelif ilimlerin ve hakikatlerin fihristeleri hükmünde yazıldığından o mecmuayı okuyanlar, bu noktaları nazara alıp itiraz etmesinler.